แม่ค้าขนมหวาน 3

ภายในผับ ที่โต๊ะของใบไผ่กับธราทิตย์และเพื่อนๆ สาวๆ
กำลังรุมสามหนุ่มรินเหล้าเอาใจ ใบไผ่เดินหน้าหงิกกกลับมา ก่อนจะบอกเพื่อนๆ
ว่าเธอมีธุระขอไปจัดการก่อน
ใบไผ่แอบเข้ามาในห้องน้ำ
แล้วจัดการลูกค้าสาวคนหนึ่งจนสลบก่อนจะลอกคราบเสื้อผ้าของสาวคนนั้นมาสวมแทน
และแต่งหน้าแต่งตาของตัวเองจนจัดจ้าน โดยไม่ลืมหยิบลิปสติกของสาวคนนั้นติดมือไปด้วย
ทศยืนเฝ้าอยู่หน้าห้องวีไอพี
เขาตะลึงงันเมื่อเห็นสาวสวยเซ็กซี่อย่างใบไผ่ยืนอยู่ตรงหน้า
ใบไผทำเสียงและสีหน้ายั่วยวนบอกว่าเธอมาจากสมเกียรติ ลูกค้าของวชรวรรษ
ทศจึงยอมให้ใบไผ่เข้าไปในห้องวีไอพี.
ใบไผ่ปิดประตูดังปัง
วชรวรรษกำลังจะดื่มเงยหน้ามองเห็นใบไผ่ก็ตกตะลึงเพราะความสวย แต่ยังจำใบไผ่ไม่ได้
"คุณ"
"คุณสมเกียรติรถติดก็เลยส่งให้ฉันมาเทคแคร์คุณก่อนค่ะ คุณวชรวรรษ"
"เหรอครับ"
"ค่ะ คุณวชรวรรษไม่เชื่อฉันเหรอคะ"
"ไม่ใช่อย่างนั้นครับ
ผมรู้ว่าคนสวยโกหกไม่เป็น"
ใบไผ่พยายามยิ้มทั้งๆ ที่ในใจเกลียดวชรวรรษอย่างมาก
"เพียงแต่ ผมรู้สึกคุ้นๆ หน้าคุณ เหมือนเราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อน"
ใบไผ่ทำเป็นยกมือขึ้นมาปิดปากหัวเราะกลบเกลื่อน
"คุณวชรวรรษเนี่ยความจำดีจังเลยนะคะ ใช่ค่ะ เราสองคนเคยเจอกันมาก่อน"
น้ำเสียงปนเสียงเข้มของใบไผ่ทำให้วชรวรรษชะงัก ใบไผ่รู้ตัวรีบยิ้มกลบเกลื่อน
แต่วชรวรรษก็ยังนึกไม่ออก
"แหม ท่าทางสาวๆ
คงล้อมหน้าล้อมหลังคุณวชรวรรษจนทำให้คุณจำไม่ได้ว่าเจอกับฉันที่ไหน ไม่เป็นไรค่ะ
ค่อยๆ คุยกันไป เดี๋ยวคุณก็จำได้เอง แต่แหมไฟสว่างจังเลยนะคะ หรี่ไฟลงหน่อยดีกว่า
จะได้บรรยากาศ"
ใบไผ่เดินไปหรี่ไฟจนเกือบมืด แล้วก็เดินมานั่งข้างๆ วชรวรรษ
วชรวรรษจ้องใบไผ่ไม่วางตาด้วยความสนใจมากๆ ก่อนจะรินวิสกี้ให้
"นี่คุณไม่คิดจะบอกผมจริงๆ เหรอครับว่าเราเคยเจอกันที่ไหน"
"คุณก็ลองเดาดูสิคะ"
"อืมม์ ที่พัทยาหรือเปล่าครับ
คืนวันวาเลนไทน์ที่คุณกับผมเล่นน้ำด้วยกันทั้งคืน"
ใบไผ่อยากจะอาเจียน
แต่รีบทำเป็นยิ้มแล้วส่ายหัว
"ไม่ใช่เหรอครับ งั้น ต้องเป็นคืนบนเรือยอร์ชแน่ๆ
เราสองคนมีความสุขด้วยกันจนถึงเช้า แล้วเราก็ดูพระอาทิตย์ขึ้นด้วยกันบนดาดฟ้าเรือ
ใช่มั้ยครับ"
ในใจใบไผ่ตอนนี้แทบระเบิด
เพราะแต่ละอย่างที่วชรวรรษพูดมามันทำให้เธอเกลียดขี้หน้าในความเป็นเสือผู้หญิงของเขา
"ก็ไม่ใช่อีกนั่นแหละค่ะ ท่าทางคุณวชรวรรษคงจำฉันไม่ได้จริงๆ"
"ไม่มีทางครับ คนอย่างผมไม่มีทางจำผู้หญิงสวยๆ ไม่ได้
ขอโอกาสผมอีกสักครั้งนะครับ ผมรู้แล้ว"
ใบไผ่ชะงักมองวชรวรรษลุ้นๆ
"ถ้าผมได้จูบคุณ ผมต้องนึกออกแน่ๆ"
วชรวรรษจู่โจ่มเข้าไปใกล้ใบไผ่โดยที่ใบไผ่ไม่ทันตั้งตัวตามสไตล์เสือผู้หญิงอย่างเขา
ใบไผ่ผงะตกใจ และทันทีที่วชรวรรษเข้าไปใกล้หน้าใบไผ่ วชรวรรษก็จำได้ทันที
"ฉันจำเธอได้แล้ว เธอ กะเทยคนนั้นนั่นเอง"
ใบไผ่เลือดขึ้นหน้าฉุดไม่อยู่
"ไอ้บ้า ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ใช่กะเทย"
"เธอเข้ามาในนี้ได้ยังไง"
"ฉันเข้ามาได้ก็แล้วกัน แล้ววันนี้นายก็อย่าหวังเลยว่าจะได้ออกจากห้องนี้"
ใบไผ่ไม่รอช้าจะต่อยวชรวรรษ วชรวรรษรับหมัดได้ทัน ใบไผ่เงื้อหมัดอีกข้างชกออกไป
วชรวรรษรับหมับ แล้วก็ดึงใบไผ่เข้ามากอดแน่น ใบไผ่ตกใจ
"ปล่อยฉันไอ้บ้ากาม"
"ไม่ปล่อย เธอกล้ามากนะที่เข้ามาหาฉัน สงสัยอยากโดนจูบอีกใช่มั้ย"
ใบไผ่พยายามจะสู้ แต่วชรวรรษก็กอดแน่น ใบไผ่เลยกระดกขาหลังเข้าเป้าวชรวรรษเต็มๆ
วชรวรรษร้องลั่นปล่อยใบไผ่
"นายยังรู้จักฉันน้อยไป นายวชรวรรษ"
ใบไผ่หยิบขวดเหล้าฟาดหัววชรวรรษอย่างแรง วชรวรรษกุมหัวเจ็บ
"ยัยตัวแสบ"
วชรวรรษลุกขึ้นมา ใบไผ่หยิบอีกขวดมาฟาด ทำเอาวชรวรรษเซมึนลงไปกองกับพื้นหมดแรง
ใบไผ่หยิบลิปสติกขึ้นมา
"คนอย่างนายไม่สมควรชื่อวชรวรรษ น่าจะชื่อหมาวัดมากกว่า
ฮึ"
สักครู่ใบไผ่เดินหน้านิ่งๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นออกมา
แต่สมเกียรติเดินเข้ามา ทำให้ความแตก
วชรวรรษเดินกุมหัวหน้าเต็มไปด้วยรอยลิปสติกที่ใบไผ่วาดเป็นรูปต่างๆ นานาออกมา
ทศเห็นวชรวรรษก็ตกใจขำก๊ากออกมา
"หัวเราะอะไร จับนังตัวแสบนี่เอาไว้"
ทศหันไปมองใบไผ่
ใบไผ่ผลักสมเกียรติไปหาทศแล้วก็วิ่งหน้าตื่นไปหาธราทิตย์และเพื่อนๆ บอกให้รีบหนี
ทั้งหมดหนีกลับไปที่อู่รถเปลี่ยนเสื้อผ้าในชุดทะมัดทะแมงอย่างเดิม ธราทิตย์ วี
และเม่น มองตัวก่อเรื่องด้วยสายตาไม่พอใจ
บอกว่าคนที่ใบไผ่ไปมีเรื่องด้วยเป็นถึงเจ้าพ่อ
และแน่นอนว่าวชรวรรษต้องตามราวีไปถึงครอบครัวของใบไผ่แน่
วรรษามาบ้านเพื่อนซึ่งจัปาร์ตี้ริมสระน้ำ พร้อมกับเสพยา
แต่วรรษาไม่อยากให้เพื่อนๆ ยุ่งเกี่ยวกับยาเสพติด เธอแย่งยาจากเพื่อนมา
ขณะนั้นวชรวรรษและลูกรน้องบุกมาที่บ้านนั้นพอดี
เห็นวรรษาถือยาเสพติดอยู่ในมือก็เสียใจคิดว่าน้องสาวมั่วยา จึงลากวรรษากลับบ้าน
แม้วรรษาจะพยายามปฏิเสธว่าเธอไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับยาเสพติดแต่วชรวรรษก็ไม่เชื่อ
ทำให้วรรษาเสียใจที่พี่ชายไม่เคยไว้ใจและมองเธอในแง่ดี
0000000000000000
วันต่อมา ขณะที่วรรษากำลังจะออกไปเรียน
วชรวรรษสั่งให้วิชญ์ตามไปเป็นบอดี้การ์ดเช่นเคย
ทำให้วรรษาไม่พอใจเพราะไม่เคยมีความเป็นส่วนตัว ระหว่างที่รถติดอยู่บนถนน
พอลเพื่อนชายคนสนิทโทรมาชวนให้ไปเที่ยวงานเปิดผับใหม่ของเขา
วรรษาอยากไปแต่รู้ดีว่าวิชญ์ต้องไม่ปล่อยเธอไปแน่
ระหว่างนั้นธราทิตย์ขับรถมาติดไฟแดงอยู่ข้างๆ
วรรษาเห็นจึงรีบหนีไปขึ้นรถธราทิตย์ให้ขับพาหนีไป
ธราทิตย์ขับรถมาถึงทางโล่งไร้เงาวิชญ์ที่ตามมา วรรษาก็ขอลงจากรถ
"เดี๋ยวก่อนสิคุณ รถผมไม่ใช่รถแท็กซี่นะนึกจะขึ้นมาก็ขึ้นนึกจะลงก็ลง"
"แล้วคุณจะเอายังไงกับฉัน จะเอาค่าโดยสารเหรอ เท่าไหร่"
"เปล่า
ไม่ได้จะมาเอาเงิน แต่อยากจะรู้ตกลงคุณเป็นใครกันแน่ เจอคุณทีไรก็มีแต่เรื่องทุกที"
"อยากรู้จริงๆ เหรอว่าฉันเป็นใคร แต่ถ้าฉันบอก คุณต้องไม่เชื่อแน่ๆ "
"คุณก็ลองบอกผมมาก่อนสิ"
วรรษาทำเป็นลับๆ ล่อๆ สีหน้าลำบากใจ
ก่อนจะเขยิบเข้าไปกระซิบธราทิตย์
"ฉันเป็นเจ้าหญิง"
ธราทิตย์ชะงักปากค้าง
แล้วก็หัวเราะออกมาดังลั่น
"ผมไม่ใช่เด็กอมมือนะคุณ
อย่ามาเอานิทานหลอกเด็กมาโกหกผม"
"เห็นมั้ยแล้วคุณก็หัวเราะเยาะฉัน
รู้งี้ชั้นไม่บอกคุณก็ดี"
"เอาล่ะๆ จะให้ผมเชื่อก็ได้
ว่าแต่เจ้าหญิงจะเสด็จไปไหนต่อขอรับ หม่อมฉันจะได้ไปส่ง"
"ไม่ต้อง"
"ไม่ดีหรอกครับ คุณเป็นถึงเจ้าหญิงนะ จะเดินทางไปไหนมาไหนคนเดียวได้ยังไง
มันอันตราย คุณต้องมีบอดี้การ์ดหล่อๆ อย่างผมตามไปด้วย"
"ก็ได้"
"ตกลงจะไปไหนครับ"
"พาฉัไปสยามที"
"อ้าว
เจ้าหญิงไม่ได้ไปมหาวิทยาลัยเหรอครับ"
"นี่ นายไม่ใช่พ่อฉันนะ
ไหนว่าฉันอยากไปไหนก็จะไปส่งไง"
"โอเคครับ โอเค เจ้าหญิงเอาแต่ใจ"
ธราทิตย์เดินไปเปิดประตูให้วรรษา วรรษาเห็นสาวๆ
แถวนั้นมองธราทิตย์แล้วก็ซุบซิบกันใหญ่
"คนพวกนั้นมองนายทำไม"
"คุณไม่รู้เหรอว่าผมเป็นใคร"
"แล้วนายเป็นใคร"
"ผมก็เป็นบอดี้การ์ดของคุณไง"
ธราทิตย์ทำหน้าเป็น วรรษาไม่พอใจแล้วก็ขึ้นรถ
ธราทิตย์ขับออกไปส่งวรรษาที่ห้างสรรพสินค้า วรรษาคิดจะแกล้งจึงให้เขาออกเงินให้
แล้วเธอก็เลือกซื้อผู้ชายตัวหนึ่งฝากไปให้ใบไผ่ ทำให้ธราทิตย์ออกจะเคืองๆ
ก่อนจะถือเสื้อมาให้ใบไผ่ที่ร้านขนมหวาน ซึ่งเป็นชื่อร้านที่ใบไผ่ตั้งเอง
แล้วธราทิตย์ก็ถามถึงความคืบหน้าร้านขนมทหวาน
ใบไผ่บ่นว่าตอนนี้งบโฆษณาทำการตลาดเหลืออยู่ไม่มาก
ธราทิตย์จึงชวนใบไผ่ทำขนมไปแจกในงานเปิดตัวน้ำหอมซึ่งเขาจะไปเดินแบบเพื่อเป็นการโฆษณาร้าน
เมื่อถึงวันงาน วชรวรรษควงคู่มากับนรารี
ธราทิตย์เดินแบบโชว์ขวดน้ำหอมมาใกล้นรารี แล้วฉีดน้ำหอมใส่นรารี
ก่อนจะเดินจากไปตามคอนเซ็ปของงาน นรารีสูดกลิ่นน้ำหอมชื่นใจ
ระหว่างนั้นพนักงานเดินเอาขนมของใบไผ่เข้ามาเสิร์ฟ
กลิ่นขนมโชยมาเข้าจมูกวชรวรรษเต็มๆ
"กลิ่นน้ำหอมของเขาเหมือนกลิ่นขนมไทยๆ
เลยนะครับ"
นรารีชักสีหน้า "นั่นไม่ใช่กลิ่นน้ำหอมค่ะ"
วชรวรรษแปลกใจว่ากลิ่นอะไร หันมองหาที่มา พนักงานเอาขนมไทยมายื่นตรงหน้าพอดี
วชรวรรษหยิบขึ้นมาลองชิม ความหวานและหอมของขนมแผ่ซ่านไปทั่วทั้งปาก
วชรวรรษหลับตาพริ้มค่อยๆ เคี้ยวราวกับต้องการจดจำทุกรสชาติ เขาลืมตาขึ้นมา
หน้าตาสดชื่นทันที
"อร่อยมาก รสนุ่ม ละมุนลิ้น"
วชรวรรษเลียปาก
รสชาติของขนมยังติดอยู่ แล้ววชรวรรษก็ชะงัก
"ทำไมรสชาติมันคุ้นๆ"
วชรวรรษมองที่กระทงแล้วก็เห็นสติ๊กเกอร์ร้านขนมหวานแปะเอาไว้ เขามองอย่างสนใจ
ขณะนั้นธราทิตย์เดินกลับมาหาใบไผ่บอกว่าลูกค้าชอบขนมของใบไผ่มาก
คิดว่าร้านของใบไผ่ต้องแจ้งเกิดแน่ ใบไผ่ยิ้มมีความสุขวาดหวังไปต่างๆ นานา
ธราทิตย์บอกว่าเขาช่วยใบไผ่แล้ว ใบไผ่ต้องช่วยเขาตอบแทนบ้าง
โดยการเป็นคู่เต้นละตินกับเขาในงานนี้ เพราะใบไผ่เคยเป็นแชมป์สมัยเรียน ใบไผ่ปฏิเสธ
ธราทิตย์บอกว่างานนนี้จำเป็นต่ออาชีพเขามาก
นรารีชวนวชรวรรษลงแข่งเต้นลาติน
วชรวรรษเห็นใบไผ่ในชุดสุดเซ็กซี่กับธราทิตย์กำลังเต้นด้วยกัน
เขามองใบไผ่ไม่วางตาจนใบไผ่รู้สึกว่ามีคนมองเลยหันไป แล้วก็เห็นวชรวรรษมองอยู่
ใบไผ่ตกใจเหยียบเท้าธราทิตย์อย่างแรง แล้วบอกว่าเธอจะขอถอนตัว แต่ธราทิตย์ไม่ยอม
ใบไผ่พยายามก้มหน้าก้มตา วชรวรรษลากนรารีไปใกล้ใบไผ่ ใบไผ่ก็ดึงธราทิตย์ออกไป
จนถึงเวลาสลับคู่กัน ธราทิตย์ปล่อยใบไผ่ วชรวรรษเข้ามาดึงใบไผ่ให้เข้ามา
ใบไผ่ตกใจจะผละออก แต่วชรวรรษก็โอบแน่น
"ปล่อยฉัน"
"จะให้ผมปล่อยคุณได้ยังไง ตอนนี้คุณเป็นคู่เต้นของผมนะ"
ใบไผ่พยายามจะสลัด
แต่วชรวรรษก็โอบแน่นแล้วก็เอามือไล้ไปตามเรือนร่างของใบไผ่ ใบไผ่ตกใจ
"แก
ไอ้โรคจิต"
"คุณต่างหากที่โรคจิตชอบให้ท่าผู้ชาย"
ใบไผ่จะปัดมือวชรวรรษ
แต่กลับโดนวชรวรรษจับมือขึ้นมาหอม ใบไผ่ยิ่งโกรธจนหน้าแดง
"ไอ้บ้า!! แก"
ใบไผ่เงื้อมือจะตบ วชรวรรษดันใบไผ่เหวี่ยงออกไปโดยที่ใบไผ่ไม่รู้ตัว
ทำให้ใบไผ่ล้มไม่เป็นท่า ทุกคนตกใจ ใบไผ่มองวชรวรรษด้วยความโกรธ วชรวรรษยิ้มร้าย
ธราทิตย์รีบเข้ามาดึงใบไผ่ให้ลุกขึ้นแล้วก็เต้นกันต่อ ถามว่าใบไผ่เป็นอะไร
ใบไผ่บอกว่าเธอเจอวชรวรรษ
เมื่อถึงเวลาสลับคู่อีก ธราทิตย์พาใบไผ่ไปตรงคู่อื่น
แต่วชรวรรษก็ลากนรารีเข้ามาแล้วก็สลับคู่ ใบไผ่เข้ามาสู่อ้อมกอดของวชรวรรษอีกครั้ง
"ยังไงคุณก็ไม่มีวันหนีผมพ้นหรอก คราวนี้จะเอาท่าไหนดี ท่าจับกบดีมั้ย"
"นายประเมินฉันต่ำเกินไปแล้วไอ้บ้ากาม"
ใบไผ่กระทืบเท้าวชรวรรษอย่างแรง
วชรวรรษสะดุ้งโหยงร้องลั่น คนทั้งงานหันมามองวชรวรรษเป็นตาเดียว
ใบไผ่หมุนตัวเข้ามาใกล้วชรวรรษซึ่งกำลังลุกขึ้นยืนแล้วก็ศอกที่ท้องวชรวรรษอีกครั้ง
ก่อนจะเอาขาเกี่ยวทำให้วชรวรรษสะดุดล้มลงไม่เป็นท่า
เพลงจบวชรวรรษใบไผ่ที่โพสต์ท่าจบด้วยความสวยงาม ยักคิ้วให้วชรวรรษแบบเหนือกว่า
วชรวรรษกัดกรามแน่นด้วยความแค้น
เมื่อพิธีกรประกาศรางวัลแข่งเต้นละตินปรากฏว่าธราทิตย์และนรารีได้รับรางวัล
วชรวรรษเข้ามาประชิดใบไผ่ลากเธอออกไป ธราทิตย์จะตามไป
แต่ก็ถูกนรารีเดินเข้ามาควงแขนถ่ายรูปด้วย วชรวรรษลากใบไผ่มาตรงมุมที่ไม่มีคน
ใบไผ่สะบัดมือออกจากวชรวรรษ
"ปล่อยฉันได้แล้วไอ้โรคจิต"
"คำก็โรคจิต
สองคำก็โรคจิต เดี๋ยวก็เป็นโรคจิตจริงๆ ซะเลย"
วชรวรรษแกล้งทำหน้าหื่นใส่
แล้วก็มองเรียวขา ทรวดทรงองเอวใบไผ่ด้วยสายตาโลมเลีย ใบไผ่อายเอามือมาปิดตัวไว้
"นายมองอะไร"
"มองว่าผู้หญิงอย่างคุณ ทำไมถึงไม่มีนมน่ะสิ"
"ไอ้ลามก
พ่อแม่ไม่สั่งสอน ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษ"
"แล้วคุณมีความเป็นสุภาพสตรีนักนี่
ดูสิท่าทางเหมือนม้าดีดกะโหลก ตัวก็เท่าเนี้ย แต่ทำเป็นซ่า วันก่อนคุณทำผมแสบมาก
รู้มั้ยไม่เคยมีใครกล้าทำกับผมแบบนี้"
"ดี งั้นนายก็โชคดีที่ได้เจอฉัน
นายจะได้เคยสักทีไง" วชรวรรษขยับตัว ใบไผ่ถอยหนีตั้งการ์ดอีกครั้ง
"อย่าเข้ามานะ"
"เรามาคุยกันดีๆ ดีกว่า ผมไม่ใช่คนชอบใช้กำลัง
โดยเฉพาะกับผู้หญิงที่ไม่เหมือนผู้หญิงอย่างคุณ"
"นายจะเอายังไง"
"บอกผมมาว่าคุณเป็นใคร"
"ไหนเขาว่ากันว่านายวชรวรรษ วชิรธาน
เป็นมาเฟียใหญ่ไง แล้วไหงเรื่องแค่นี้สืบไม่ได้"
"ผมไม่ใช่ที่ว่าการอำเภอนะคุณ
จะได้รู้ว่าใครชื่ออะไร บ้านอยู่ไหน บอกผมมาดีๆ ว่าคุณชื่ออะไร"
ใบไผ่ส่ายหัวดิก วชรวรรษย่างสามขุมเข้ามา
"แกจะทำอะไรฉัน"
วชรวรรษยิ้มเหี้ยม "คุณไม่บอกก็ไม่เป็นไร
แต่อีกไม่นานผมต้องรู้ให้ได้ว่าพ่อแม่คุณเป็นใคร ญาติโกโหติกาคุณอยู่ที่ไหน
แล้วเมื่อนั้นผมจะคุกคามทำให้ชีวิตคุณไม่ได้รับความสงบ คุณจะไม่มีความสุข
แล้วคุณก็จะได้รู้ว่าความโหดร้ายมันเป็นยังไง"
คำพูดของวชรวรรษทำเอาใบไผ่หน้าซีดเหงื่อตก "ไม่มีวัน
นายไม่มีวันรู้เด็ดขาดว่าฉันเป็นใคร"
เสียงคนจัดงานดังขึ้นมาเรียกชื่อใบไผ่
"พี่ตามหาน้องไผ่ตั้งนาน คนทั้งงานติดใจขนมหวานของน้องไผ่มากเลยค่ะ
ไม่ทราบว่าเอามาเพิ่มอีกหรือเปล่า"
"เอ่อ"
"อ้าว คุณวรรษ
รู้จักกันกับน้องไผ่ด้วยเหรอคะ"
"ครับ" วชรวรรษยิ้มเจ้าเล่ห์
ใบไผ่หน้าซีดเหลือสองนิ้ว
"คุณวัชรได้ทานขนมของน้องไผ่หรือยังคะ"
"ทานแล้วครับ อร่อยมาก สงสัยคุณไผ่คงได้ผมเป็นลูกค้าประจำแน่นอนครับ
ยังไงผมขอตัวก่อนนะครับ แล้วเจอกันที่ร้านนะครับคุณไผ่ เอ ชื่อร้าน ขนมหวาน
ใช่มั้ยครับ"
วชรวรรษเดินยิ้มเจ้าเล่ห์ออกไป ใบไผ่พูดไม่ออก
รู้ว่าความซวยมาเยือนแน่คราวนี้