ธันวามารอคุยเรื่องงานกับชัชชา
แต่ชัชชาก็ยังไม่เข้าห้องทำงานเสียที จนธันวาเริ่มหงุดหงิด
เดินไปเดินมาที่ชั้นวางที่มุมหนึ่งของห้องก่อนจะไล่สายตาดูของที่วางอยู่
ก่อนจะสะดุดตากับโล่คริสตัลอันหนึ่งที่วางโชว์อยู่ ธันวาหยิบขึ้นมาอ่าน
"นักธุรกิจหญิงดีเด่นปีสองพันเจ็ด ฮี่โธ่ ดีเด่นอะไรไม่รู้จักรักษาเวลา
น่าจะให้เขาริบรางวัลคืนจริงๆ"
ธันวาเดาะโล่ห์รางวัลในมืออย่างหมั่นไส้
ระหว่างนั้นธันวาไม่ทันระวังหันไปชนเข้ากับชั้นวางแจกันที่วางอยู่
ธันวาหันไปเห็นแจกันโงนเงนไปมาใกล้จะหล่น
ธันวาอ้าปากค้างรีบกระโดดตะครุบแจกันที่กำลังร่วงลงพื้น
ธันวารับแจกันเอาไว้ได้ก่อนที่จะตกแตก ธันวาปาดเหงื่อก่อนจะเอามาวางไว้ที่เดิม
แล้วก็นึกเอะใจบางอย่างก่อนจะหันไปมองที่พื้น แล้วธันวาก็ตกใจตาเหลือก
"เฮ้ย!!"
ธันวาหยิบโล่รางวัลของชัชชาที่ตอนนี้แยกส่วนเป็นสองชิ้นขึ้นมาดูด้วยความตกใจ
ซวยแล้ว
ธันวากำลังปลุกปล้ำอยู่กับโล่ห์ พยายามต่อโล่กับฐานที่หักอยู่
พยายามควานหากาวหาสก็อตเทปบนโต๊ะทำงานชัชชารวมทั้งน้ำลายของตัวเองแปะ
แต่ก็ต่อยังไงก็ไม่ติด ธันวาร้อนใจเหงื่อตก
"ซวยอะไรอย่างนี้วะ
ถ้ายัยจิตตกมาเห็นเข้า คงชวดกันงานนี้"
ธันวาเงื้อโล่จะเขวี้ยงทิ้งอย่างหัวเสีย
เสียงเคาะประตูดังขึ้น พร้อมกับชัชชาที่เปิดประตูก้าวเข้ามาในห้อง ธันวาอ้าปากค้าง
รีบแอบโล่ไว้ข้างหลังก่อนที่ชัชชาเห็นได้อย่างฉิวเฉียด ชัชชาทั้งงงและแปลกใจ
ที่เห็นธันวาเหงื่อแตกพลั่ก ชัชชาเดินไปที่โต๊ะทำงาน ธันวาเดินหมุนตัวตาม
พยายามหันหน้าให้ชัชชาเพราะต้องซ่อนโล่เอาไว้ด้านหลัง
ธันวาส่งแฟ้มงานให้ชัชชา
ชัชชารับแฟ้มเอกสารมาด้วยสีหน้าค้อนนิดๆ เปิดๆ ดูก่อนจะมีสีหน้าแอบทึ่งๆ
"ไม่น่าเชื่อว่าคุณจะทำเสร็จได้เร็วกว่าที่ฉันคิด"
"ก็มันเป็นความฝันของผม
ผมต้องทุ่มเทกับมันให้ถึงที่สุด ไม่ว่าจะยากลำบากแค่ไหน"
ธันวากำหมัดพูดด้วยสีหน้ายิ้มภาคภูมิใจ
แต่แล้วต้องยิ้มเบี้ยวเมื่อเห็นชัชชาปิดแฟ้มงานลง
"อ้าว ทำไมอ่านเร็วนักล่ะคุณ
ไม่ถูกใจตรงไหนเหรอ บอกผมมาเลย ผมจะรีบกลับไปแก้มาใหม่ให้เสร็จภายในวันนี้"
ชัชชาไม่ตอบแต่กลับวางแฟ้มแล้วเสือกไสแฟ้มไปไว้ที่ข้างโต๊ะ
ธันวาอ้าปากค้างมองตามแฟ้ม
ขณะที่ชัชชชากอดอกหันไปพูดอีกเรื่องด้วยการปั้นสีหน้าเฉยชา
"เห็นปอโต้บอกน้ำฟ้าว่าคุณจะไปเที่ยวทะเลกับเราด้วยเหรอคะ?"
"ห๊า! เอ่อ คือ
เอมี่เขาบอกลูกไปอย่างงั้น แต่ผมยัง เอ่อ..."
"คุณไปด้วยก็ดีค่ะ
คุณจะได้ไปเที่ยวกับคุณเอมี่และปอโต้ พร้อมหน้าพร้อมตาพ่อแม่ลูก"
"โฮ่ย
มันเกี่ยวกับเรื่องงานตรงไหนเนี่ยะ? เรื่องไปเที่ยว เอาไว้คุยทีหลังก็ได้คุณ
คุยเรื่องงานให้จบก่อนซี"
"แต่ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณแล้ว"
ธันวาตะลึงค้างมองชัชชาสีหน้าผิดหวังสุดๆ
"ไม่มีอะไรจะคุย คุณพูดง่ายๆ
แค่นี้เองเหรอ! คุณรู้ไหม๊ว่าผมต้องอดหลับอดนอนมาทั้งคืน
เพื่อทำโปรเจ็คนี้ให้เสร็จเอามาให้คุณ"
"นั่นมันเรื่องของคุณ ทำไมฉันต้องสนใจ
เรื่องของฉันก็มีแต่แค่อยากจะรู้ว่าคุณจะไปเที่ยวทะเลกับเราไหม๊?"
"คุณจะเล่นอะไรของคุณห่ะ เห็นผมเป็นตัวตลกหรือไง"
"ก็ตามใจ! ถ้าคุณไม่ไป
การเซ็นสัญญาของเราก็เป็นอันล้มเลิก"
ธันวาตะลึงค้าง "ห่ะ หา? เมื่อกี้คุณ
คุณพูดว่าอะไรนะ เซ็นสัญญาเหรอ?"
"ใช่ ถ้าคุณไป
เราก็จะไปเซ็นสัญญาร่วมงานกันที่โน่น แต่ถ้าคุณไม่ไป..."
"ไปสิ ผมไปแน่ ผมไปแน่
เยส! ปอโต้ พ่อทำสำเร็จแล้วฮ่ะๆ พ่อทำสำเร็จแล้ว"
ชัชชาอดอมยิ้มกับคำพูดของธันวาที่นึกถึงลูกเป็นคนแรกไม่ได้
"ฉันดีใจแทนปอโต้ด้วยค่ะ"
ธันวาหยุดดีใจ หันมามองชัชชา"ผมล่ะเชื่อคุณเลย
นี่เหรอวิธีที่คุณตอบตกลงลูกค้า ร้ายจริงๆ แต่ผมก็ขอบคุณนะ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณๆ"
อารามดีใจจนลืมตัว ธันวายื่น2มือมาจับมือชัชชา
โดยลืมไปว่ามืออีกข้างกำลังถือโล่ที่ทำหักอยู่
"นี่มันโล่ห์ของฉันนี่
ทำไมมันหักอย่างงี้"
"อึ๋ย! เอ่อ ผมไปก่อนนะ ต้องรีบไปบอกข่าวดีกับลูก
แล้วเจอกันที่ทะเลนะคร๊าบ"
ธันวารีบเผ่นไปที่ประตู ชัชชาทรุดนั่งลงอย่างหัวเสีย
มองโล่หักในมืออย่างเสียดาย
000000000000000000000
น้ำฟ้าบอกชัชชาว่าธันวาพ่อปอโต้ก็จะไปทะเลด้วยกัน เธอเลยอยากให้พ่อของเธอไปบ้าง
ชัชชาหนักใจ ไม่อยากชวนเขตอรัญไป ชัชชาไม่รู้จะหาทางออกยังไง
เลยชวนปารินไปทานข้าวด้วยกัน ปารินดีใจใหญ่
แต่พอมาถึงที่ร้าน ปารินก็ต้องชะงัก
เพราะชัชชาชวนเขามาทานข้าว เพราะว่าอยากจะปรึกษาเรื่องเขตอรัญ ปารินบอกอย่างน้อยใจ
"ผมนึกว่าคุณอยากจะทานข้าวกับผมเสียอีก"
"ค่ะ ทานข้าวกันไปก็คุยกันไป
ก็คุณเป็นทนายของฉันนี่ เวลามีปัญหาอะไรฉันก็ต้องนึกถึงคุณก่อนเป็นคนแรก"
ปารินมองไปยังชัชชาที่กำลังวางดอกไม้จัดลงแจกัน
สีหน้าปารินทั้งผิดหวังและเศร้าสุดๆ
"หึ แค่ทนาย"
ปารินยิ้มขมขื่นเดินไปนั่งลงที่โต๊ะ
ชัชชาเอ่ยขึ้นขณะที่เทน้ำเย็นในเหยือกใส่แก้วให้
"เรื่องที่ฉันจะพาน้ำฟ้าไปเที่ยวทะเลกับครอบครัวคุณเอมี่น่ะค่ะ
น้ำฟ้ารบเร้าฉันให้ชวนเขตอรัญไปด้วย ฉันจะทำยังไงดีคะปาริน"
"อ๋อ
คุณชวนผมมาทานข้าวเพราะเรื่องนี้เอง"
ปารินยกแก้วขึ้นดื่มซ่อนแววตาผิดหวัง
ขณะที่ชัชชานั่งลงถอนใจ ไม่ได้สังเกต
"ฉันเครี๊ยดเครียด คิดอะไรไม่ออกเลย
ยังไงก็ให้เขตรู้เรื่องนี้ไม่ได้ขืนเขารู้
เขาต้องตามไปหาเรื่องคุณธันวาที่โน่นแน่ๆ"
ปารินถึงกับสำลักน้ำ เงยหน้ามองชัชชา
"นี่ คุณธันวาเขาไปด้วยเหรอ"
ชัชชาตอบด้วยสีหน้าที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวเลยว่าปารินกำลังไม่ไว้ใจธันวา
"ค่ะ เขาจะไปด้วย
ฉันจะเซ็นสัญญาร่วมเปิดเฟรนไชน์ธุรกิจไทยเครปกับเขาที่โน่นรู้ไหม๊คะ วันนี้พอเขารู้
เขาดีใจกระโดดโลดเต้นใหญ่ ยังกะเด็กๆ ฮิ ผิดฟอร์มจากคนที่ฉันไม่เคยชอบขี้หน้า"
ปารินมองสีหน้าขำแววตาดูมีชีวิตชีวาของชัชชาอย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน
ด้วยความรู้สึกไม่ไว้ใจพุ่งปรี๊ดขึ้นในใจอีกครั้ง
จนมือที่ถึงแก้วน้ำแทบจะบีบแก้วแตกออกเป็นเสี่ยงๆ เพื่อระงับอารมณ์หึงไว้ข้างใน
รัญนรีทำเป็นโกรธธันวาที่ธันวาไม่ค่อยมีเวลาว่างให้เธอเหมือนเคย
ธันวาบอกว่าเขางานยุ่งจริงๆ และพยายามจะให้รัญนรีหายโกรธ
รัญนรีเลยบอกว่าหากอยากให้เธอหายโกรธ ต้องไปเที่ยวกับเธอที่ทะเลวันเสาร์นี้
ธันวาตกใจ อ้างว่าวันเสาร์เขามีงาน ถ้าเสร็จธุระแล้วเขาจะพาไปเที่ยวแน่ๆ
รัญนรีเลียบๆ เคียงๆ ถามว่าแล้วธันวาจะไปทำงานที่ไหน
รัญนรีนำเรื่องที่คุยกับธันวาไปบอกศศวิภา ว่าธันวาบอกเธอจะไปทำงานที่กาฬสินธุ์
รัญนรีบอกว่าเธอไม่เชื่อ แต่ก็ต้องแกล้งเชื่อเพื่อไม่ให้ธันวาจับได้
ศศิวิภากำชับว่ายังไงงานนี้รัญนรีก็ต้องตามไปพิสูจน์ให้ได้
เหมือนกับที่เธอก็จะตามไปพิสูจน์เช่นกัน เพราะเธอรู้สึกว่าเอมี่เป็นของปลอม
ไม่ใช่ของจริง รัญนรีทำหน้าเอือมเพราะไม่เข้าใจยัยนี่เลย
"เอาเถอะค่ะ
จะพิสูจน์อะไรก็ตามใจ เป็นอันว่าเราจะตามไป เอ่อ
แล้วยัยเอมี่กับธันวาเขาจะไปพักที่โรงแรมไหนกันล่ะค่ะ?"
"อุ้ย!นั่นน่ะสิ
จะไปพักกันโรงแรมไหน ไม่ได้ยินยัยเอมี่พูดถึงเลย"
รัญนรีเซ็งแอบด่า
"สมองมีแค่ชั้นเดียว ยังอยากทำเป็นสอดเรื่องชาวบ้าน รู้ก็รู้ไม่หมด"
"บ่นงึมงำอะไรอยู่คนเดียวค่ะคุณน้อง ช่วยพี่คิดเร็วๆ
ซีว่าเราจะรู้ได้ยังไงว่า2คนนั่นจะไปพักกันที่โรงแรมไหน?"
รัญนรีทำตาปะหลับปะเหลือกก่อนจะเท้าเอวหันมา ประมาณสุดท้ายก็ต้องให้ฉันช่วย
รัญนรีน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย "ก็เอางี้ซีค่ะคุณพี่ขา" สองแสบคุยวางแผนกัน
เอมี่อ้างกับปอโต้ว่าธันวาติดธุระ แล้วจะตามมาทีหลัง
เช่นเดียวกันกับที่ชัชชาก็อ้างแบบนั้นกับน้ำฟ้าเช่นกัน เอมี่ ชัชชา ปอโต้ และน้ำฟ้า
เลยมาทะเลด้วยกัน 4 คน แต่โชคร้าย โรงแรมเหลือที่พักเพียงแค่ห้องเดียว
ชัชชาเห็นว่าเป็นผู้หญิงเหมือนกัน ก็ให้อยู่ห้องเดียวกัน
จะได้ไม่ต้องไปหาที่พักใหม่ เอมี่ตาเหลือก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
เอมี่เข้าห้องน้ำเสร็จ เปิดประตูออก
แล้วก็ต้องชะงักไปเมื่อเห็นชัชชาที่อยู่ในชุดสวยปรี่เข้ามาหา
เอมี่ที่มองชัชชาอย่างเคลิบเคลิ้มเพราะเขาเพิ่งเห็นชัชชาแปลกตาไปจนสวยขึ้น
ชัชชามองเอมี่อย่างสงสัย
"หน้าฉันมีอะไรหรือเปล่าคะ"
เอมี่สะดุ้ง รู้สึกตัว
"อ๋อ เปล่าคะ"
"ช่วยอะไรหน่อยได้ไหม๊คะ"
"หา? ชะ ช่วยอะไรคะ"
"ช่วยมัดผมให้หน่อยคะ เอาให้สวยอย่างคุณเอมี่นะคะ"
ชัชชาส่งผ้าโผกผมให้เอมี่ก่อนจะหันหลังให้
เอมี่หน้าเหวอแต่พอเอมี่โดนต้นคอขาวเนียนของชัชชาก็ถึงกับชะงัก
ธันวาในคราบเอมี่จับผมชัชชาอย่างอ่อนโยน ค่อยๆ มัดผมให้ชัชชาอย่างบรรจง
ชัชชาเองก็รู้สึกอบอุ่นใจอย่างประหลาด
เอมี่มัดผมไปก็ได้กลิ่นแชมพูอ่อนจากผม
ของชัชชา จนเผลอไผลด้วยสองหัวใจที่ขาดคนดูแลมานาน ได้ซึมซาบความอบอุ่นซึ่งกันและกัน
จนเสียงหัวใจเต้นรัว เอมี่มัดผมให้เสร็จ ชัชชาค่อยๆ
หันมามองหน้าเอมี่ทั้งสองอึ้งมองหน้ากัน แต่แล้วเสียงปอโต้ก็ดังขึ้น
"แม่ฮะ
ไปกันหรือยังฮะ?"
"น้ำฟ้าหิวแล้วค่ะ" น้ำฟ้าเจื้อยแจ้ว
"ปะ ไปซีลูก ไปจ้ะ"
เอมี่ต้อนปอโต้กับน้ำฟ้าออกไปจากห้อง ขณะที่ชัชชายืนจับไปที่อกของตัวเอง
ประหลาดใจมากับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเอง นับแต่พบรักกับเขตอรัญครั้งแรก
หัวใจของเธอก็ไม่เคยเต้นรัวเมื่อพบใครอีกเลย แต่มันเกิดขึ้นเมื่ออยู่กับเอมี่
ชัชชาสะบัดหัวไล่ความรู้สึกที่ไม่เข้าใจทิ้ง คว้ากระเป๋าแล้วเดินออกไป
ด้านธันวาเองก็คิดว่าเขาคงห่างผู้หญิงมานานเลยเพี้ยนไปแล้ว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น