เอมี่หรือเอมิกาและชัชชารีบวิ่งหน้าตื่นเข้ามา
เห็นน้ำฟ้ายืนร้องไห้อยู่ ชัชชาตกใจรีบวิ่งเข้าไปกอด ถามน้ำฟ้าว่าใครทำอะไร
น้ำฟ้าที่กำลังเอามือเช็ดน้ำตา รีบชี้มือไปอีกทาง เอมี่และชัชชามองตาม
เห็นรัญนรีนั่งก้นจ้ำเบ้าลงไปในน้ำ เสื้อผ้าหน้าผมเปียกไปหมด
โดยมีปอโต้กำลังยืนเท้าสะเอวหัวเราะสะใจอยู่ใกล้ๆ เอมี่เห็นถึงกับตาเหลือกตกใจ
รีบวิ่งเข้าไปดึงรัญนรีออกมาจากน้ำ รัญนรีรีบฟ้องว่าปอโต้ผลักเธอลงไป
เอมี่หันมองหน้าปอโต้เอาเรื่อง
ปอโต้รีบแก้ตัว บอกว่ารัญนรีมาแกล้งน้ำฟ้าก่อน เขาเลยต้องปกป้อง
ชัชชาหันมองน้ำฟ้าที่ยังร้องไห้ไม่หยุด ถามลูกว่าจริงหรือเปล่า
น้ำฟ้าไม่ตอบแต่พยักหน้า ชัชชาหันมองรัญนรีไม่พอใจ รัญนรีรู้ว่าแย่แล้ว รีบแก้ตัว
หาว่าปอโต้และน้ำฟ้าเป็นเด็กเป็นเล็กริอาจโกหก ปอโต้ยืนยันว่าไม่ได้โฏหก
ชัชชาออกรับแทนว่าเด็กโกหกไม่เป็นหรอก ไม่เหมือนผู้ใหญ่
ชัชชามองหน้ารัญนรีเอาเรื่อง เอมี่พยายามไกล่เกลี่ยว่าอาจจะเป็นการเข้าใจผิดมากกว่า
และบอกให้ปอโต้ขอโทษรัญนรี ปอโต้ไม่ยอมขอโทษ บอกว่ารัญนรีต่างหากที่ต้องขอโทษน้ำฟ้า
รัญนรีเชิดใส่ ไม่สนใจจะขอโทษ
เมื่อเห็นว่าธันวาไม่มา
รัญนรีก็เดินเชิ่ดออกไปทันที แต่แล้วก็โดนรถจักรยานยนต์
วิ่งเข้ามาชนรัญนรีลงไปนั่งจ้ำเบ้าอีกครั้ง รัญนรีโวยวาย ชัชชายิ้มสะใจ พูดเบาๆ
กับน้ำฟ้าว่ากรรมตามสนอง สองแม่ลูกแอบหัวเราะกันขำ ปอโต้หัวเราะสะใจ
แต่หันมาเห็นสายตาดุๆ ของเอมี่ก็รีบหยุดทันที
ชัชชา เอมี่ น้ำฟ้า และ
ปอโต้เดินมาด้านหน้าสวนสนุก ชัชชายิ้มให้เอมี่อย่างเป็นมิตร
"ขอบคุณนะคะ
ถ้าไม่มีคุณ วันนี้คงไม่สนุกขนาดนี้ วันหลังถ้าว่างๆ เรามากันอีกมั๊ยคะ"
เอมี่รีบออกตัว "คงไม่ได้หรอกค่ะ เดี๋ยวดิฉันก็จะกลับแล้ว"
ปอโต้หน้าเสีย
"อะไรกันครับไหนแม่ว่าจะอยู่กับปอโต้นานๆไง"
"ก็นี่ไงจ๊ะ
วันนี้แม่ก็อยู่กับปอโต้ทั้งวันเลย ไม่นานอีกเหรอจ๊ะ"
"ไม่ใช่นานอย่างนี้
ปอโต้หมายถึงอยากให้คุณแม่อยู่กับปอโต้ตลอดไป"
"แต่แม่จะต้องกลับเมืองนอกแล้วนะจ๊ะ"
ทันทีที่ปอโต้ได้ยินคำว่า
"จะต้องกลับ" ปอโต้ก็เริ่มหน้าปากแบะ ก่อนจะร้องไห้โฮออกมาอย่างไม่อายใคร
จนเอมี่ทำอะไรไม่ถูก
ชัชชาที่ไม่ค่อยอยากยุ่งเท่าไหร่จำต้องเข้าไปช่วยปลอบปอโต้แทน
และพยายามพูดปลอบว่าเอมี่พูดเล่น พลางขยิบตาให้เอมี่รับมุข
ปอโต้รีบถามว่าแม่จะยังไม่ไปไหนใช่ไหม เอมี่ยิ้มพยักหน้ารับแหยๆอย่างจำใจ
ปอโต้ได้ยินก็ดีใจ หอมแก้มเอมี่ฟอดใหญ่ ก่อนจะลงไปกระโดดดีใจกับน้ำฟ้า
ชัชชาเห็นแล้วอดปลื้มใจแทนไม่ได้
ธันวารู้สึกอึดอัดใจกับการต้องปลอมตัวเป็นเอมี่
เลยชวนรัญนรีไปร้องคาราโอเกะปลดปล่อย แต่พอไปถึง ธันวาก็เอาแต่ร้องเพลงเสียงดัง
จนรัญนรีเบื่อ และก็ทำให้ข้างๆ ห้องรำคาญ ซึ่งบังเอิญว่าชัชชาที่พาลูกค้ามาคุยงาน
ก็อยู่ห้องข้างๆ คุยงานแทบไม่ได้ยิน เพราะเสียงเพลงดังมาก
ชัชชาเดินออกมาจากห้อง ก่อนจะเดินไปเคาะประตูห้องข้างๆ
ทันที่ที่เข้าไปชัชชาต้องตะลึง เพราะภาพตรงหน้าคือ ธันวาที่แหกปากตะโกนร้องเพลง
แถมเต้นท่าทุเรศที่สุดเท่าที่ชัชชาจะเคยเห็นมา ยิ่งเห็นว่าเป็นธันวาชัชชายิ่งโมโห
เดินเข้าไปในห้องก่อนจะถือวิสาสะหยิบรีโมทขึ้นมากดปิดทีวีทันที
ธันวาที่กำลังร้องเพลงมันๆ อยู่ หันมาเอาเรื่อง แต่พอเห็นเป็นชัชชาก็ตกใจ
รีบก้มหน้าก้มตา กลัวชัชชาจะจำได้ว่าตัวเองเป็นเอมี่ ชัชชาลากธันวาออกไปคุยข้างนอก
ระหว่างที่คุยกัน ชัชชาก็เถียงกับธันวากันอย่างไม่จบ
จนสุดท้ายธันวาเป็นฝ่ายสะบัดหน้าหนีไปเสียก่อน ชัชชาด่าไล่หลัง
"ฉันคิดไม่ผิดจริงๆ ที่ไม่ให้คนอย่างนายกู้เงิน ถ้าฉันให้ไป
รับรองเงินต้องหมดไปกับเรื่องไม่ได้สาระแน่ๆ"
ธันวาเดินเข้าไปหาชัชชาเอาเรื่อง
ชัชชาตกใจรีบถอยหลังหนีจนติดผนัง
"คุณอย่าเอาเรื่องส่วนตัวและเรื่องงานมาปนกันซิ
ถึงผมจะเป็นผู้ชายไม่เอาไหนในสายตาคุณ แต่มันก็ไม่ทำให้งานผมขาดตกบกพร่อง
ผมเลี้ยงลูกของผมมาจนโตไม่ขาดตกบกพร่องก็เพราะงานของผมนี่แหล่ะ"
ธันวาโมโหมาก
โวยใส่ชัชชาแล้วเดินหงุดหงิด ออกจากร้านไป ชัชชามองตามด้วยความตกใจ
"แทงใจดำล่ะซิ"
ชัชชาทำเป็นพูดไล่หลัง ความจริงก็กลัวธันวาอยู่เหมือนกัน
ด้านรัญนรีร้องเพลงรอธันวาอยู่นานสองนาน แต่ธันวาก็ไม่กลับเข้าห้อง
กว่าจะรู้ตัวว่าธันวาหนีกลับบ้านไปแล้ว ก็ทำเอารัญนรีโกรธหนัก
ไปนั่งกินเหล้าที่บาร์ เจอเข้ากับเกรียงชัย เสี่ยหนุ่ม ที่เข้ามาทำยิ้มกรุ้มกริ่ม
บอกว่าจะให้เบอร์โทรศัพท์รัญนรีจะรังเกียจไหม รัญนรีทำเชิ่ดๆ
"ก็คงรังเกียจมั้งคะ เพราะฉันไม่ชอบคุยกับผู้ชายแปลกหน้า"
เกรียงชัยหยิบกระเป๋าเงินออกมา เปิดในกระเป๋าเห็นแบงค์พันอัดแน่นไปหมด
รัญนรีเห็นตื่นเต้นแต่พยายามเก็บอาการ เกรียงชัยหยิบแบงค์พันมา 1 ใบ ก่อนจะเขียนเลข
081 แล้วยืนให้รัญนรี
"เริ่มคุ้นขึ้นมาบ้างรึยังครับ"
รัญนรีรีบรับไว้
ก่อนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ "ไม่รู้ซิยังนึกไม่ค่อยออก"
เกรียงชัยหยิบ
แบงค์พันออกมาอีก 7 ใบ ในแต่ละใบเขียนหมายเลขโทรศัพท์แบงค์ละตัว วางข้างหน้ารัญนรี
"คราวนี้พอจะนึกได้รึยังครับ"
รัญนรีรีบรับเงิน "ก็พอคลับคล้ายคลับคลาแล้ว"
ทั้งสองคนเริ่มทำความรู้จักกันอย่างหวานเยิ้ม
00000000000000000
เกรียงชัยยิ้มกริ่มมีความสุข บรรยากาศเป็นสีชมพู เต็มไปด้วยกุหลาบ
อบอวลไปด้วยความรัก แต่แล้วหน้าเกรียงชัยก็ต้องเจื่อน
เมื่อได้ยินเสียงศศิวิภาดังขึ้น เกรียงชัยที่กำลังเคลิ้มให้ความฝัน
ถึงกับสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ ก่อนจะกลับเข้ามาสู่ความจริงว่า
ตอนนี้เกรียงชัยกำลังนั่งกินอาหารเช้ากับครอบครัว ศศิวิภาที่แต่งตัวสวยเตรียมพร้อม
ยืนเท้าสะเอวมองเกรียงชัยด้วยความสงสัย
"คุณเป็นอะไร
ได้ยินที่ฉันบอกให้คุณขับรถไปส่งฉันกับลูกที่โรงเรียนมั๊ยคะ"
เกรียงชัยรีบเอาใจ
"อ๋อ ได้ซิจ๊ะที่รัก คุณอยากให้ผมทำอะไรผมทำได้ทั้งนั้น"
ศศิวิภายิ้มภูมิใจ
"ดีมาก วันนี้ฉันจะต้องดูเด่นหน่อย เพราะวันนี้ที่สมาคมจะคัดเลือกแม่ดีเด่น
ฉันต้องมีครอบครัวเสริม ทุกคนจะได้รู้ว่าครอบครัวเราอบอุ่นขนาดไหน"
"ไม่ต้องทำ
ใครเขาก็รู้ว่าพวกเราเพอร์เฟ็ค ใช่มั๊ยบอย"
เกรียงชัยหันไปถามบอย
บอยมองหน้าเกรียงชัยที่ยิ้มเลี่ยนๆด้วยความรำคาญ ก่อนจะรีบกินอาหาร
"ผมไปรอข้างนอกนะแม่ เห็นหน้าพ่อมากๆแล้วเลี่ยน "
บอยเดินออกไป
เกรียงชัยเห็นลูกไม่อยู่รีบลุกขี้นไปกอดและหอมแก้ม ศศิวิภาเอาใจ
ศศิวิภาทำเป็นปัดป้องเขินๆ แต่จริงๆชอบ แล้วค่อยเดินออกนอกบ้านไป
เกรียงชัยมองตามศศิวิภาจากหน้ายิ้มเฟคๆเปลี่ยนเป็นหน้าเซ็งสุดขีด
ที่บ้านแจ่มจันทร์ แจ่มจันทร์หัวกระเซิงเสิร์ฟอาหารเช้าให้ นิกกี้ซึ่งหน้ามุ่ย
บ่นเรื่องพ่อที่เมื่อวานปล่อยให้รอตั้งสองชั่วโมง วันชนะบอกลูก
"ก็งานมันติดพันอยู่ กว่าจะขายงานแต่ละชิ้นให้เจ้านายอนุมัติได้ พ่อพูดจนคอแห้ง
เอาน่า วันนี้พ่อไม่เลทแล้ว"
นิกกี้บ่นงึมงำ "ก็รับปากอย่างนี้ทุกที"
"กินข้าวกันก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวผัดผักจะเย็นหมด" เสียงแจ่มจันทร์ดังขึ้น
วันชนะมองหน้าแจ่มจันทร์ที่มันแผลบ หัวยุ่ง เสื้อผ้าสุดจะเชย
"แล้วคุณน่ะ
ไม่ไปล้างหน้าล้างตาซะหน่อยเรอะ"
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวต้องรีดผ้าอีก
แล้วค่อยอาบน้ำนอนทีเดียวเลย"
แจ่มจันทร์ลงนั่งตรงข้ามวันชนะ ตักข้าวให้ลูก
วันชนะมองแจ่มจันทร์หน้ามันเหงื่อซึม
วันชนะผงะ พูดเบื่อๆว่าไม่กินแล้ว
เช้าๆไม่ชอบกินอะไร แล้ววันชนะลุกหนีไปแล้ว แจ่มจันทร์งงๆ มองตาม
ถามนิกกี้ว่าพ่อเป็นอะไร นิกกี้งง ไม่เข้าใจพ่อ ส่ายหน้าไม่รู้จะตอบยังไง
แจ่มจันทร์เหมือนจะร้องไห้
จอมขวัญกำลังวิ่งไล่จะผูกผมให้บุ้งกี๋ออกมาจากในบ้าน
บุ๋งกี๋ไม่ยอมวิ่งหนีไปทั่ว กว่าจะติดให้เสร็จก็เล่นเอาเหนื่อย
เสียงสตาร์ทรถติดๆดับๆ ดังมาหลายครั้ง จอมขวัญลุกขึ้นมอง
เห็นอุเทนกำลังพยายามสตาร์ทรถอยู่ จอมขวัญเดินเข้าไปหา
"สตาร์ทมาตั้งแต่เช้ายังไม่ติดอีกเหรอคุณ เร็วหน่อยเดี๋ยวฉันไปไม่ทันสมาคม
แล้วลูกก็ไม่ทันโรงเรียน"
อุเทนพยายามจะพูดแทรก "ไม่ได้"
จอมขวัญขัดขึ้น
"ไม่ได้อะไร พูดให้มันรู้เรื่องหน่อยซิคุณ ฉันขี้เกียจต้องมาถามซ้ำๆซากๆ
เมื่อยปากจะแย่"
อุเทนพูดแทรก "ไปไม่ได้"
"นี่คุณ จะพูดน้อย
ประหยัดคำไปถึงไหน"
บุ๋งกี๋พูดแทน "ก็คุณพ่อคงพูดไม่ทันคุณแม่มั้งคะ
คุณแม่ก็หยุดให้พ่อพูดบ้างซิคะ"
"เอ้าฉันจะหยุดมีอะไรก็ว่ามา"
จอมขวัญจ้องหน้าอุเทนคาดคั้นให้พูดให้ได้ อุเทนท่าทางอึกอัก ประสาทเสีย
กว่าจะพูดได้ว่ารถเสีย ก็เล่นเอาเหงื่อแตก จอมขวัญหันไปมองหน้าบุ้งกี๋ส่ายหน้า
ประมาณว่า "ก็เท่านั้น"
จอมขวัญหันไปมองที่ข้างบ้าน เห็นศศิวิภา
และครอบครัวกำลังจะขึ้นรถ จอมขวัญรีบจูง มือบุ๋งกี๋วิ่งออกไปทันที
000000000000000000
เอมี่มาส่งปอโต้เสร็จก็กำลังจะกลับ
เจอเข้ากับชัชชาที่กำลังจูงน้ำฟ้าเข้ามาในโรงเรียน
ชัชชาเห็นเอมี่ก็รีบจะเดินเข้ามาหา แต่เอมี่พยายามจะหาทางเลี่ยงกลับ
แต่ก็กลับไม่ได้ เพราะจอมขวัญเข้ามาขวางไว้ แล้ว
ลากชัชชาและเอมี่ออกไปโดยไม่ทันให้ทั้งสองตั้งตัว
เอมี่รีบวิ่งจนส้นสูงพลิก
เอมิกาสะดุดนิดนึงแต่รีบฟอร์มเดินต่อไป
ครูชนะชลมองตามเอมี่ยิ้มอย่างหลงใหลว่าเอมี่มองยังไงก็น่ารัก
ศศิวิภากำลังคุยอยู่กับเหล่าผู้ปกครอง เรื่องขอให้เลือกเป็นแม่ดีเด่นซ้ำอีกปี
โดยมีแจ่มจันทร์คอยตามถือตะกร้าขนมที่ศศิวิภาเอามาแจกเหล่าผู้ปกครองต้อยๆ
ไม่ไกลกันนั้นเห็นกลุ่ม ชัชชา เอมี่ และ
จอมขวัญแอบนั่งมองพฤติกรรมของศศิวิภาตาเขม็ง
"คิดแล้วเชียวว่ายายศศิวิภาต้องใช้วิธีการเดิม
ปีที่แล้วได้ตำแหน่งแม่ดีเด่นมาก็เพราะขนมนี่แหละค่ะ
คราวนี้ก็มามุกเดิมอีกไม่สร้างสรรค์เอาซะเลยนะคะ คุณน้องขา"
ชัชชางง
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพวกเราเหรอคะ"
"เกี่ยวซิ เกี่ยวอย่างมาก
เพราะถ้าพวกเราปล่อยเอาไว้อย่างนี้ ตำแหน่งแม่ดีเด่นประจำโรงเรียน
จะมัวหมองนะคะคุณน้อง เราต้องทำอะไรสักอย่าง"
เอมี่ได้ฟังรู้สึกว่าไร้สาระมาก
"งั้นก็เชิญคุณพี่ตามสบายเถอะนะคะ
น้องคงต้องขอตัวกลับไปทำอะไรที่มีสาระมากกว่านี้แล้วค่ะ"
เอมี่ทำท่าจะลุกไป
แต่จอมขวัญรีบจับไว้
"เชื่อพี่เถอะนะคะ ไม่มีอะไรที่มีสาระมากไปกว่านี้แล้ว
พี่จอมขวัญคิดว่าจะเสนอชื่อใครสักคนขึ้นชิงตำแหน่งคุณแม่ดีเด่นกับยายศศิวิภา"
เอมี่ไม่สนใจ "งั้นคุณพี่ก็ชิงเองซิคะ"
"ไม่ได้หรอก
พี่มันบุญน้อยสู้กับเขาไม่ได้หรอก อีกอย่างบ้านอยู่ใกล้กันเดี่ยวจะมองหน้ากันไม่ติด
เอาใครดีน้า คิดออกแล้ว"
จอมขวัญหันมาทางเอมี่
แล้วส่งเอมี่เข้าลงสมัครชิงแม่ดีเด่นทัน ศศิวิภาไม่พอใจ แต่พยายามเก็บอาการ
ระหว่างที่รอลงคะแนนและรอฟังประกาศผลนั้น ชัชชาก็มองหน้าเอมี่
อย่างอยากจะเล่าเรื่องเมื่อคืนให้ฟัง ที่สุดก็ตัดสินใจบอกว่าเธอเจอธันวาไปคาราโอเกะ
เอมี่หูผึ่งอยากรู้ว่าชัชชาจะฟ้องมั๊ย
"คือว่าเขาไปกับ … กับ"
ชัชชามองหน้าเอมี่แล้วคิดหนักว่าจะบอกหรือไม่บอกดี ก่อนจะตัดสินใจบอกไปว่า
"กับ เอ่อ กับลูกค้าน่ะค่ะ"
เอมี่ได้ฟังก็แปลกใจแต่ก็เออออไปด้วย "อ๊อ
ลูกค้า"
"แต่ก็ไม่มีอะไรนะคะ ลูกค้าเป็นผู้ชายทั้งนั้น"
เอมี่รีบแกล้งพูด
"ผู้ชายนี่แหละค่ะตัวดี ชอบพาไปเสียคน "
"ผู้ชายพวกนั้นเรียบร้อยค่ะ
แค่ร้องเพลงกันอย่างเดียว ไม่ได้นอกลู่นอกทางไปไหน"
"นี่คุณชัชชาแอบสังเกตพฤติกรรมธันแทนเอมี่เหรอคะ"
"ก็ฉันเป็นห่วง
ไม่อยากให้คุณโดนหลอก"
เอมี่ได้ฟังรู้สึกสะดุดใจกับคำพูดชัชชา
"แหม
คุณช่างเป็นเพื่อนที่ดีกับเอมี่เหลือเกิน"
ชัชชามองหน้าเอมี่ยิ้ม
"ก็เราเป็นผู้หญิงเหมือนกัน ก็ต้องเข้าใจกันและกันซิคะ"
ชัชชามองหน้าเอมี่ก่อนจะยิ้มให้อย่างจริงใจ
เอมี่มองชัชชาเริ่มจับความรู้สึกดีๆที่ชัชชามีต่อเอมี่ได้
ที่สุดเมื่อนับผลคะแนนโหวตผู้ปกครองออกมา เอมี่ก็ชนะคะแนนศศิวิภาไปได้
ทำเอาศศิวิภาโกรธจัดหน้าม้าน บอยลูกชายของศศิวิภาที่รอฟังผลกันอยู่นอกห้อง หันมอง
นิกกี้ บุ้งกี๋ น้ำฟ้า และปอโต้ หน้าตาจ๋อยๆสุดๆ ก่อนจะหันไปเอาเรื่องปอโต้
"แม่นายน่ะฟลุค ถ้าแม่ฉันไม่ยอม แม่ยักษ์ขมูขีของนายก็ไม่มีทางได้หรอกจะบอกให้
พูดเสร็จบอยก็เดินออกไป ด้วยความโกรธ"
บุ้งกี๋มองตามส่ายหน้า
"อย่างนี้เขาเรียกว่าแพ้แล้วพาลนี่"
นิกกี้ผสมโรง "เออนั่นซิ ฉันก็ว่างั้นแหละ"
บุ้งกี๋ และ น้ำฟ้ามองหน้านิกกี้ประมาณว่าพวกไหนกันแน่ ปอโต้ยิ้มด้วยความดีใจ
และคาดไม่ถึง
"แม่ดีเด่นเหรอ แม่เอมี่ได้เป็นแม่ดีเด่น เจ๋งที่สุดเลย
แม่ไม่เคยทำให้ปอโต้ผิดหวังจริงๆ"
ปอโต้ดีใจและตื่นเต้นสุดๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น